یارب مرا یاری بده، تا خوب آزارش کنم 

        هجرش دهم زجرش دهم، خوارش کنم زارش کنم


     از بوسه های آتشین، وز خنده های دلنشین

                      صد شعله در جانش زنم، صد فتنه در کارش کنم


در پیش چشمش ساغری، گیرم ز دست دلبری

             از رشک، آزارش دهم، وزغصه بیمارش کنم


بندی بپایش افکنم، گویم خداوندش منم

           چون بنده در سودای زر، کالای بازارش کنم


گوید مَیفزا قهر خود، گویم بکاهم مهر خود
 
          گوید که کمتر کن جفا، گویم که بسیارش کنم


هر شامگه در خانه یی، چابک تر از پروانه یی

              رقصم بر ِ بیگانه یی، وز خویش بیزارش کنم


چون بینم آن شیدای من، فارغ شد از سودای من

              منزل کنم در کوی او، باشد که دیدارش کنم


گیسوی خود افشان کنم، جادوی خود گریان کنم

               با گونه گون سوگند ها، بار دگر یارش کنم


چون یار شد بار دگر، کوشم به آزار دگر

               تا این دل دیوانه را، راضی ز آزارش کنم.

سیمین بهبهانی